ΠΕΝΘΗ

ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΑΦΡΥ ΤΟ ΧΩΜΑ ΠΟΥ ΣΚΕΠΑΖΕΙ ΤΟΝ ΒΑΪΟ ΦΙΛΟ!

Ελάχιστος φόρος τιμής -όταν η Μοίρα προστάζει- και Τάξον αυτόν εν τόπο χλοερό.

Κι αυτή θα είναι η θέση σου, αλησμόνητε Βάϊε, γιατί σε όλη τη ζωή σου υπήρξες καλός, ηθικός, σωστός, επιστήμονας , λαμπρός , υπεύθυνος, δίκαιος και εργατικός.

Το ποιος είναι ο Βάϊος (φωτογραφία) θα το μάθετε αμέσως:

Γεννήθηκε σε προάστιο της Καρδίτσας το 1942. Το όνειρο του ήταν να γίνει καθηγητής. Αγαπούσε – λάτρευε την Φιλολογία, τα Αρχαία Ελλάδα και τους Αρχαίους Έλληνες με την σοφία τους. Είχε περάσει και στην Νομική, τον κέρδισε όμως η Φιλοσοφία. Σε κάθε στιγμή ήταν αδύνατο να μην αναφέρει ένα αρχαίο ρητό ή μία σοφία των Αρχαίων Ελλήνων. Ο Πλάτωνας ήταν ξεχωριστός του φιλόσοφος. Πάντα θύμιζε πως: «Μάλα γαρ φιλοσόφου τούτο το πάθος το θαυμάζειν, ου γαρ άλλη αρχή φιλοσοφίας ή αύτη» (Πλάτωνος θεαίτητος).

Λάτρευε την δουλειά του και τα παιδιά, που τον είχαν υπόδειγμα.

Παντρεύτηκε την αδερφή μου, Ευγενία Σπυροπούλου, από το Διαβολίτσι Μεσσηνίας (φωτογραφία). Γνωρίστηκαν από τις σπουδές στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Ο πατέρας μας Σταύρος Σπυρόπουλος είχε πολλές αντιρρήσεις για τον επικείμενο γάμο, λόγω της απόστασης και καταγωγής. Όμως ένα περιστατικό τον έκανε να αλλάξει γνώμη:

Μόλις άκουσε το επώνυμο του: Βάϊος Φίλος, συγκλονίστηκε. Τον κάλεσε σπίτι και έπιασαν κουβέντα. Ο Βάϊος τον κέρδισε με την συμπεριφορά του, άλλα και με το επίθετο του.

Αλήθεια η μοίρα πόσα παιχνίδια παίζει; Όλα είναι τυχαία; Η μητέρα του πατέρα μας, η γιαγιά Ασπασία λεγόταν: Φίλου. Ο πατέρας το θεώρησε αυτό καλό σημάδι, σαν κάτι θεϊκό . Έδωσε την συγκατάθεση του και μόλις τέλειωσαν τις σπουδές τους και ο Βάϊος τις στρατιωτικές υποχρεώσεις του, παντρεύτηκαν. Διορίστηκαν και οι δύο τους στην Ήπειρο, στο γυμνάσιο της Καλεντίνης Άρτας. Διακρίθηκαν με την δουλειά τους και με το πάθος, που δούλευαν, με τις γνώσεις και με την αγάπη τους για τα παιδιά.

Η Ήπειρος τους κέρδισε, θαύμαζαν το δέσιμο, την συμπόνια των Ηπειρωτών, τα φαγητά τους, τις παραδόσεις τους, τα ήθη και έθιμα τους, αλλά και τον πόνο της ξενιτιάς τους.

Μετά ήρθαν στην Αθήνα με μετάθεση, εγκαταστάθηκαν μόνιμα στον Χολαργό Αττικής. Ο Βάϊος υπηρέτησε στο 1^ο Λύκειο Χολαργού, μετά στο 2^ο στη θέση του υποδιευθυντή. Η σύζυγος του Ευγενία υπηρέτησε σε διάφορα γυμνάσια της Αττικής και συνταξιοδοτήθηκε από το μουσικό γυμνάσιο Παλλήνης, όπου διετέλεσε διευθύντρια.

Απέκτησαν δύο παιδιά, την Βικτώρια (γυμνάστρια σωματικής αγωγής) και τον Στέφανο (μουσικός- βιολί). Παράλληλα με την δουλειά τους, τους κατέκτησε και η βυζαντινή και παραδοσιακή μουσική, που την υπηρέτησαν με πάθος ακολουθώντας τα βήματα , του αείμνηστου και άξιου δάσκαλου Σίμωνα Καρρά.

ΠΡΟΤΥΠΟ ΚΑΙ ΕΜΠΝΕΥΣΤΗΣ ΤΟΥΣ

Ήταν ο δάσκαλος τους, το πρότυπο τους και ο εμπνευστής τους.

Ο Βάϊος αλλά κυρίως η Ευγενία, διοργάνωναν εκδηλώσεις, συναυλίες και ομιλίες σχετικά με το είδος της μουσικής που υπηρετούσαν, σε σχολεία στο Δήμο Χολαργού στην Αττική γενικά και στην επαρχία. Αξέχαστη θα μείνει η συναυλία στο Διαβολίτσι, στην τοποθεσία Μάσταινα και στο χωριό Κακαλέτρι ανήμερα της γιορτής της Παναγίας (15 Αυγούστου), που γιορτάζει δίπλα στο μοναδικό ποτάμι που έχει θηλυκό όνομα: στη Νέδα, το έτος 2003, με θέμα: «ΕΠΙ ΤΩΝ ΠΗΓΩΝ ΤΩΝ ΥΔΑΤΩΝ».

Μια εκδήλωση, που ακόμα μιλούν γι’ αυτήν, με πολλούς επίσημους καλεσμένους. Όπως ο βουλευτής Βύρων Πολύδωρας, ο τότε δήμαρχος Ανδανίας Θύμιος Ξυροκώστας , ο τότε δήμαρχος Είρας κος Μαστραγγελής ο τέως δήμαρχος Ανδανίας Γεώργιος Διαγούπης, πάρα πολλοί άλλοι , που δεν μπορώ να θυμηθώ και να αναφέρω όλους. Το ίδιο ωραία εκδήλωση είχαν παρουσιάσει και στη χώρα της Μεσσηνίας.

Επίσης κάθε χρόνο έκαναν εορταστικές εκδηλώσεις στο χωριό Λέπρεο Ηλείας , προς τιμή του δασκάλου τους του Σίμωνα Καρρά.

Ο Βάϊος είχε αναλάβει το ρόλο του συντονιστή και ομιλητή. Η Ευγενία με το συγκρότημα του Παναγιώτη Παππά, το μουσικό μέρος. Ο γιός του Στέφανος έπαιζε βιολί και ο Ηλίας Τσάκας κλαρίνο. Ο Βάϊος ήταν μέλος και συνεργάτης του περιοδικού ‘’Φιλοσοφία & παιδεία’’ έκδοση της Ε.Κ.Δ.Ε.Φ. (Ένωση καθηγητών για την προαγωγή της Φιλοσοφίας στην Ελλάδα), με πρόεδρο τον Σπύρο Μοσχονά και συνεργάτιδα τη Μαρία Μαρκαντωνάκη.

ΠΡΟΧΩΡΟΥΣΑΝ ΣΑΝ ΜΙΑ ΓΡΟΘΙΑ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣΑΝ

Η Ευγενία είχε εκπομπή στον ραδιοφωνικό σταθμό της Εκκλησίας με τίτλο: «ΤΑ ΑΡΡΗΤΑ ΡΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΡΙΝΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ», που ακόμα κατά καιρούς αναμεταδίδεται στο 89,5. Και οι δύο μαζί ξεπερνούσαν τα εμπόδια και μέχρι τέλους του Βάϊου , σαν μία γροθιά , προχωρούσαν και δημιουργούσαν. Η μουσική ήταν η τροφή τους ζούσαν γι’ αυτήν κυρίως μετά την συνταξιοδότησή τους. Όμως όλα έχουν ένα τέλος και όπως λένε «Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον».

Πριν τρία χρόνια ο Βάϊος αρρώστησε με βαρύ εγκεφαλικό, πήγαινε από το ένα νοσοκομείο στο άλλο και από το ένα κέντρο αποκατάστασης στο άλλο. Η Ευγενία, η Τζένη, το Τζενάκι του, όπως την έλεγε, ήταν πάντα στο πλευρό του, με σώμα και ψυχή. Πόσο όμως θα άντεχε; Με αποτέλεσμα να πάθει το ίδιο και αυτή σε πιο σοβαρή μορφή.

Ο Βάϊος είχε μόνο ακινησία άλλα καλή επικοινωνία. Η Ευγενία είχε ολική ακινησία και καμία επικοινωνία. Ό,τι χειρότερο . Άρχισε και αυτή να νοσηλεύεται στα νοσοκομεία και τα κέντρα αποκατάστασης. Ο Βάϊος αυτό το διάστημα βρισκόταν στο σπίτι. Την ζητούσε μέρα νύχτα. ΄Οσο δεν την έβλεπε και δεν την άκουγε, χειροτέρευε. Νόμιζε ότι είχε φύγει από την ζωή, είχε πάει στον παράδεισο, έλεγε.

Κάποια στιγμή σαν από θαύμα η Ευγενία έδειξε κάποια σημάδια επικοινωνίας. Έλεγε και καμιά λέξη. Ο Βάϊος θέλησε να μιλήσει μαζί της στο τηλέφωνο. Άρχισε να της λέει το ποίημα που της έλεγε πάντοτε:

«ΤΑΠΕΙΝΗ ΛΑΦΙΝΑ ΤΟΥ ΛΟΓΓΟΥ ΠΟΥ ΞΕΦΑΝΤΩΝΕΙΣ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ ΚΑΙ ΒΟΣΚΕΙΣ ΤΑ ΑΝΘΙΣΜΕΝΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ. ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΕΛΑΦΑΚΙ ΜΟΥ, ΟΜΟΡΦΟ ΤΖΕΝΑΚΙ ΜΟΥ».

Αφιερωμένο στο Τζενάκι μου, που λατρεύω αιώνια!

Ήταν η τελευταία τους επικοινωνία, στις 25.2.2020.

Μετά από αυτό η Ευγενία δεν ξαναμίλησε με τον Βάϊο, αφού τα μάτια της έγιναν κρουνοί από αυτή τη στιγμή.

Και ήρθε η 19 Μαρτίου του 2020, που ο Βάϊος άφησε την τελευταία του πνοή, με ένα παράπονο και ένα μεγάλο ερώτημα: Πού είναι το Τζενάκι μου; Γιατί δεν μου μιλάει; Έφυγε με αυτό το παράπονο…

Η Ευγενία -το Τζενάκι του- είχε άγνοια για ό,τι έγινε. Πως μπορεί κανείς να πάρει την ευθύνη να της δώσει να καταλάβει, τι είχε συμβεί; Δεν είναι αυτό μία τραγωδία σαν αυτές στα γυμνάσια;( Αντιγόνη του Σοφοκλή, ηΕλένη του Ευριπίδη, Οιδίποδα κ.λπ.);

ΠΟΣΟ ΑΣΧΗΜΑ ΑΛΛΑΞΕ Η ΖΩΗ ΜΑΣ!

Ήρθε και ο Κορονοϊός και έφερε τα πάνω κάτω. Ούτε να πεθάνουμε δεν μπορούμε!

Απαγορεύεται να πάμε σε κηδεία (μόνο 10 άτομα). Πόσο άλλαξε τόσο άσχημα η ζωή μας; Αυτοί οι άνθρωποι με τόσες πολιτιστικές δραστηριότητες, που ο ένας ήταν στήριγμα για τον άλλον, να μην γνωρίζει πώς τελείωσε η ζωή του ενός και να κρέμεται από μία κλωστή η δικιά του.

Δεν θέλω να επεκταθώ. Ο πόνος είναι βαρύς και ασήκωτος…

Μακάρι η Ευγενία να δει καλύτερες μέρες με την υγεία της, για τα παιδιά , τα αδέρφια, τα ανίψια και για τους φίλους της, που ο πόνος έχει σπαράξει τις καρδιές όλων και όλο αυτό το δράμα να το δει, όπως πάντα σαν θέλημα Θεού, σαν μια μεγάλη δοκιμασία, όπως ο Ιώβ της Βίβλου για να παρηγορηθεί όσο γίνεται.

ΠΑΡΟΝΤΕΣ ΣΤΙΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ ΒΙΒΛΙΩΝ ΜΟΥ

Ναι, όφειλα αυτό τον ελάχιστο φόρο τιμής, γιατί και στις δικές μου εκδηλώσεις και παρουσιάσεις βιβλίων, έδιναν τον καλύτερο εαυτό τους.

Όπως:

Στην αίθουσα συνεδριάσεων του παλαιού δημαρχείου στις 30.9.1984.

Στην Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών.

Στα βιβλιοπωλεία Ιανός & Ελευθερουδάκης.

Στο Διαβολίτσι και στην Κόρινθο, ήταν πάντοτε μαζί και φώτιζαν τις παρουσιάσεις.

Με πόνο ψυχής! Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει!

Χρυσάνθη Σπυροπούλου Σπανού.

Λογοτέχνης- Συγγραφέας- Εκπαιδευτικός

Περιστέρι 10.4.2020

(ΜΑΪΟΣ 2020)